Nieuw Zealand (slot)

Nieuw Zealand (slot)
Woensdag (9 maart) zijn we met de camper langs de westcoast naar het Noorden getrokken. (We hebben voor zondag een overtocht met de Ferry naar het Noordereiland geboekt dus moeten langzaamaan richting Picton).
Onderweg genoten van een wandeling over en langs de “pancake” rotsen. Deze rotsen bestaan uit schrijven rots die op elkaar gestapeld een ruige rotspartij vormen.Tot op heden weet nog niemand waarom deze rotsen zo gevormd zijn. Op het moment dat wij er waren was er net opkomende tij. Schitterend en indrukwekkend om te kijken naar het geweld waarmee de oceaan hier op de kust beukt en stukje voor stukje van de rotsen afschaaft en dat al miljoenen jaren lang.
In de middag nog een pittige track gemaakt de bergen in, met name het laatste stuk bergopwaarts was glad en glibberig mocht eigenlijk geen pad genoemd worden!
Boven op de berg was een ingang naar een grot, zou erg mooi zijn. Helaas hadden we geen zaklampen meegenomen. Ik al blij, maar jammer genoeg boden een paar toeristen, die op de terugweg waren, ons hun zaklampen te leen aan. K.t! Gelukkig stond vlak voor de grot een jonge fitte Duitser zonder zaklamp. In ruil voor mijn zaklamp nam hij Monique mee de grot in en hield ik buiten de wacht :-) Iedereen blij!
Donderdag en vrijdag op het gemak naar het Abel Tasmanpark in het Noordwesten van het Zuidereiland getuft. Beetje regen en hier en daar al wat herfstkleuren (herfst begint in NZ op 1 maart ). Kappertje bezocht (Monique weet nu ook dat als je in NZ “not too short” niet al te duidelijk uitspreekt dat het dan gewoon “Lekker kort” wordt). Natuur is schitterend maar de stadjes waar we door trekken stellen niets voor paar huizen, winkeltjes en een vierkante toren met een klok voor, om depressief van te worden.
Zaterdagochtend vroeg ons gemeld bij de watertaxi (kleine sterke motorboot waar zo’n 15 man in kan) aan de kust van het Abel Tasman Natuur reservaat.
Het AT reservaat is relatief klein en grenst aan de Tasman zee daardoor heeft het een groot aantal baaitjes met goudgele stranden.
Het systeem van de watertaxi is simpel: Je wordt op een strandje afgezet en je trekt door de bossen en heuvels naar een volgende baaitje waar je, op een afgesproken tijdstip, weer wordt opgehaald. Je kan een tocht zo lang of kort maken als je zelf wilt. Van zo’n 2 uur tot meerdere dagen met een overnachting ineen hut of meegesjouwd tentje. Uiteraard kozen wij voor de korte variant met een paar uur chillen op het strand, dit keer zonder zandvlooien! Eind van de middag doorgereden naar een camping bij het vertrekpunt van de de Ferry naar het Noordelijk eiland.
Zondag overgestoken naar Noordelijk eiland. Heerlijk in het zonnetje kunnen zitten op het upperdeck..Daarna nog een paar uur gereden naar het noordwesten om maandag de vulkaan Egmont (gedeeltelijk) te kunnen beklimmen en bekijken.
Maandag (14-2)Helaas regende het de hele morgen en toen we bij de vulkaan kwamen bleek die ook nog eens grotendeels in de mist te liggen. Tracking ging dus niet door, hebben wel een schitterende autotocht over de “forgotten high way” gemaakt van 150 km. Route ging over een kronkelige, eenbaansweg waarvan ongeveer 16km onverhard. Hoewel Piet enige “natuur moeheids” verschijnselen begint te vertonen blijft Monique zich nog steeds verbazen en sprong in en uit de auto om foto’s te maken.
Realiseren ons ’s-avonds ook dat we nog maar een kleine week te gaan hebben met de camper, terwijl er nog zoveel te zien valt. Vijftig procent van het reisgezelschap stelt voor te versnellen door bijvoorbeeld :eerder op te staan. De andere helft van het reisgezelschap stelt voor om het nog rustiger aan te doen nu we toch niet alles kunnen zien. Geen van de voorstellen haalt het dus blijven we maar in ons eigen gematigde tempo doortrekken en zien we we waar we uitkomen.
Dinsdag en woensdag het geisergebied (Wai-o-Tapu)rondom het Taupo meer bezocht. Heel apart om door dit maanlandschap te wandelen waar het overal borrelt en gist. De verschillende uitgestoten mineralen zorgen voor de meest bizarre kleuren van het water en de rotsen.
Een keer per dag wordt, ten behoeve van de veeleisende toerist, een eruptie opgewekt. Dit doen ze door surfactant (geen idee wat het is maar Monique kent het van het ziekenhuis) in de krater te gooien.Ding spuit “spontaan”. zo’n 15 meter. Iedereen blij.
Donderdag (17-3) woensdagavond begon het te regenen en is het 24 uur vrijwel niet droog geweest, temperatuur bleef goed zo’n 20 graden. Mooi weer om een flink eind te rijden, zijn dus doorgereden naar het Noordoosten ( Coromandel). Zou een schitterend natuurgebied moeten zijn.. Helaas is het zicht door de regen en laag hangende bewolking slecht maar onderweg nog wel een wandeling in de regen gemaakt naar een waterval. Eind van de dag alles in de droger en het leed was weer geleden.

Vrijdag. Gestart met helder weer en konden we eindelijk zien waar we terecht waren gekomen. De reisgids klopt! Het is inderdaad ook hier weer een mooi gebied. Er is een smalle kuststrook met gelijk daarachter weer bergen, ook in de zee zijn grillige rotspartijen te bewonderen. Wandeling over een vrijwel verlaten strand gemaakt. Eindigen de dag aan een strandcamping bij het natuurgebied Bowentown. Volop regen en harde wind, maar in de camper was het gezellig en droog.
Zaterdag: hè hè eindelijk bezocht waar NZ bekend om is, te weten Kiwi’s (de vogel dan; de vrucht is het probleem niet)en Maori’s. In Rotorua een broedplaats voor Kiwi’s bezocht. De kiwi is een vreemd soort vogel, lijkt nog het meeste op een kip. Het beest heeft een lange snavel waarmee het constant in de grond staat te wroeten en kan niet vliegen (dacht altijd dat dit een kenmerk was van een vogel!). Beest wordt bedreigd door fretten, possums (de grote plaag in NZ) en honden en dreigde uit te sterven. Vindt het wel een beetje eigen schuld, had ie maar moeten leren vliegen.
’S-Middags een Maoridorp (Whakarewarewa, de maori taal kent maar 14 letters maar gebruiken ze wel lekker vaak!) bezocht. In het dorp wonen nog 25 gezinnen op traditionele wijze. Was allemaal heel authentiek :-). Was grappig om te zien dat toen wij om 5 uur vertrokken(toeristen mogen na 5 uur niet in het dorp) de bewoners in grote auto’s weer terug naar hun huizen kwamen. Wat is nu echt en wat krijgt de toerist te zien/horen?
Zondag 20 maart. Weer volop regen. Hebben nog kaartjes voor een overdekt Maoriconcert met publieksparticipatie. Ondanks de regen laten we dit toch maar aan ons voorbijgaan, klinkt beetje als een tiroleravond. Bezoek gebracht aan dorpje dat 150 jaar geleden na een aardbeving bedolven is onder een laag modder. Tsja wat zie je dan. Paar oude schoenen onder modder en foto’s. Wel een schitterend wandelpark met mooie waterval. Eind van de middag camper ingeleverd en weer gezellig meegegeten met Nederlandse eigenaarsgezin Slapen nog een nacht in de B&B en nemen dan maandag een binnenlandse vlucht naar Christchurch voor de terugvlucht naar Amsterdam op dinsdagmiddag.
Vanaf woensdag kan de vraag; Waar ben jij nu Pietenmoniquekouwenhoven weer gewoon beantwoord worden met Vijfhuizen!.Lezers van en reageerders op het verslag bedankt ook voor de leuke en lieve reacties. Was een genoegen om onze ervaringen te delen.