Nieuw Zealand (3)

Dinsdag (2/3) was een regenachtige dag en dus een mooie gelegenheid om wat aan cultuur te doen. ’s-Ochtends een bezoek gebracht aan het sokkenmuseum en het jademuseum in Hokitika. Klinkt goed hè! De werkelijkheid is dat we een trage start hadden en het ook nog begon te regenen en we via 2 kleine winkeltjes al snel in een coffeeshop belandden. Het begrip museum stelt in NZ dan ook niet zoveel voor. Iedere winkel of horecagelegenheid die nog wat oude machines of foto ’s beschikbaar heeft hangt het bordje museum aan de gevel. Staat goed en wellicht komt er ook nog iemand extra naar binnen. Na de koffie gauw doorgereden naar het zuiden en een schitterende camping gevonden bij Lake Hawea (een van de mooiste meren van NZ met prachtige blauwe kleuren). Eindigden de dag met een lekker zonnetje, wijntje en uitzicht op het meer. Wat wil een mens nog meer?
Woensdag en donderdag (3-4 maart). Woensdag gestart in het plaatsje Wanaka. Wanaka is het hele jaar door het centrum voor alle buitensport-activiteiten op het zuidelijk eiland. Door gebrek aan tijd en ambitie hebben we ons beperkt tot een wandeling langs het meer van zo’n twee uur. Heerlijk in het zonnetje gelopen met schitterend doorkijkjes. Afstand was precies goed voor het gezelschap (volgens Karlijn te kort, volgens Monique prima en volgens mij te lang).
In de middag, op verzoek van de dames, nog een bezoek gebracht aan puzzleworld. Er waren leuke opstellingen gemaakt waar met name de evenwichtsorganen aardig werden beetgenomen. Ook veel puzzles van houten blokjes, kettinkjes, touwtjes,kralen etc. Vlak voor sluitingstijd wilde onze Karlijn nog in het openlucht doolhof (om het moeilijker te maken moest je in het doolhof niet alleen de uitgang maar ook vier verschillende hutjes vinden in een vaste volgorde). Afloop stond, voor Monique en mij in ieder geval, van te voren vast. Het lieve kind, met licht chaotische aanleg, raakte het spoor volledig bijster en uiteindelijk reden wij als laatste van de parkeerplaats. Oude tijden herleefden!
Donderdag een dagje in de camper naar onze meest zuidelijke bestemming in Nieuw Zealand Te Anau. Te Anau is Het vertrekpunt voor veel (meerdaagse) trackings en excursies naar het regenwoud en de fjorden.
Vrijdag (4 maart) Excursie naar Doubtful Sound(fjordengebied na het regenwoud) ’s-Ochtends om 9 uur werden we met een bus opgehaald bij de camping. We hadden mazzel. De buschauffeuse, die de hele dag onze gids zou zijn, bleek ook nog eens de Nieuw Zealandse versie van Brigitte Kaandorp te zijn. Het werd als snel duidelijk dat de loonkosten in NZ hoog zijn. Onze Brigitte was niet alleen gids en buschauffeur op 2 verschillende bussen maar was, voor een gedeelte ook kapitein, deed de afwas, regelde de lunch en verzorgde dus ook het amusement. Wat een kanjer!
Na een korte bustocht staken we met een pendelboot een meer over en namen daar een andere bus door de regenwouden naar de fjorden. Dit natuurgebied in het zuidelijkste stuk van NZ krijgt per jaar zo’n 9 meter!! regenwater te verwerken. Paar jaar geleden zelfs 15 meter. Het regent er circa 200 dagen per jaar, kleuren en vegetatie is prachtig maar wel een beetje zompig. Na de bustocht van ongeveer een uur zijn we met een boot door het fjordengebied gevaren. We hebben de fjorden, zeerobben en een albatros gezien. Helaas hadden de dolfijnen en pinguïns klaarblijkelijk een vrije dag en waren vandaag dan ook niet te bewonderen. Jammer maar het maakte het plezier niet minder. Het regenwoud en het fjordengebied waren zonder deze beesten al van een ongelofelijke schoonheid dat het de reis meer dan waard was.. Kregen echt het gevoel dat we aan het eind van de wereld waren!
Zaterdag en zondag zijn we van het zuiden naar Christchurch gereden, al met al zo’n 8 uur rijden. Het leuke van NZ is dat de natuur zo afwisselend is. Veel bergen en dus ook meren met verschillende kleuren. Variërend van lichtblauw tot turkoois (door de aanvoer van bepaalde mineralen van de gletsjers). Zondagmiddag hebben we in schitterend weer (25 graden en een zonnetje) genoten van de zondagsrust. Dat wil zeggen: Monique doet een paar wasjes, Karlijn laat haar rug bijkleuren en Piet overdenkt alle mogelijkheden met zijn ogen dicht :-). De laatste dagen zijn Karlijn en ik wel, als we in de buurt van water zaten, steeds geprikt van “beachflies” (zandvlooien),muggen en ander ongedierte Onverteerbaar dat Monique zegt nergens last van te hebben en dat ze met ons meeleeft grrrrr.
Maandag(7-3) Karlijn afgezet op het vliegveld van Christchurch. Hoewel we enorm genoten hebben van elkaars gezelschap was dit ook wel weer goed. Voor Karlijn valt er niet zoveel te beleven in Nieuw Zealand in de herfst en daarnaast moet ze ook aan het werk in Australie roept.. Op dit moment reizen in NZ 2 soorten reizigers. Jongeren die heel veel van natuur en elkaar houden en oudjes die rust zoeken. Half 10!!!! gaat bij de meesten het licht wel uit.
Dinsdag in vertrouwde opstelling zuidelijk eiland weer dwars overgestoken naar de West-kust. Onderweg wilden we een track doen in de buurt van het bergdorp Hammer Spring., Dit schijnt een schitterend gebied te zijn met veel trackings. Helaas.. dorp was door brand onbereikbaar. Dus de aandacht maar verlegd naar de goldrush die in de negentiende eeuw heeft plaaatsgevonden in de westcoast. Onder andere bezoek gebracht aan het nagebouwde golddiggers stadje ( chanty-town). Daar voor het eerst ook seniorenkorting gekregen op de toegangsprijs. Toen we binnenvaren bleek dat vermoedelijk al de bezoekers deze korting hadden genoten. Leuk hoor soortgenoten onder elkaar, stadje zelf stelde weinig voor!
Karlijns verslag van 2 weken observeren:
Na 13 dagen on the road met het echtpaar heb ik enkele duidelijke gedrags- en persoonlijkheidsstoornissen geconstateerd. Onderstaande quotes illustreren deze overduidelijk. Een kijkje in het dossier Echtpaar Kouwenhoven:
Dyslectie: ik krijg trek van de wolk (referend aan de tracks en walks in nieuw Zeeland
Waanbeelden: "Ik zie een walvis!"
Blijven hangen in infantiele fase: "Kom, als wij hier in het water staan te wijzen denkt de rest van de boot dat er pinguïns zitten"
Of
"Laten we vannacht water op t tentje van de buren spuiten, dan denken ze dat t heeft geregend." Etc. Etc.
Aziatisch syndroom: "Als ik een Aziatisch uitziend persoon op straat zie lopen roep ik altijd al " NEE!" naar ze. Scheelt een hoop gedoe met hun onvermijdelijke eerste vraag: "Massage, sir?""
Binge eating disorder: "Nemen we nog een scone bij de koffie schat?" of
"Ach, Piet eet toch alles wat je hem voorzet" (deze werd verscheidene keren herhaald waarbij Piet steeds hulpelozer naar menukaarten keek. Wat kiest iemand om te eten die toch alles eet wat...)
Multiple personality disorder: waarbij de patient naar zichzelf refereert in de verpersoonlijking van iemand anders:
Piet: "Dat is echt geen pretje hoor voor mevrouw Kouwenhoven"
Monique: "Daar doen we Piet geen plezier mee."
Monique: "Je vader wil ook naar huis." of
Piet: "Mook is toe aan een glaasje wit."
Identiteitscrisis: bij het opendoen van de overvolle koelkast met groenvoer voor Karlijn zegt Piet: "Als ze maar niet bij de bank zien dat mijn koelkast er zo uitziet..."
Holiday syndrome (ontkenningsfase):
"Dit is echt geen vakantie van 3 maanden. Het is een sab-ba-tic-al (langzaam en duidelijk uitsprekend)"
Vaak gebruikt in combinatie met de tekst: "ik doe niet mee met de hike, ik ga even reflecterend tegen een boom zitten en tot nieuwe inzichten komen" of
"Ik ga niet wildkamperen, het is geen vakantie"

Post traumatische stress disorder (PTSD):
"In het leger hadden wij ook dit soort zandvlooien." of
"In de oorlog aten we ook dit soort voer" (refererend naar de gezonde vegetarische happen van dochterlief) of
"Niet weer een grot?!"
Imaginairy friend: good day neighbour (bij het openen vaan de. Caravan deur in the middle of nowhere)
ADHD: "Ik word zo onrustig van je Kar, als je vertelt wat we allemaal zouden kunnen doen."
Paniekaanvallen: "Zijn de eieren op??!!"
Suïcidale neigingen:
"Piet, zet jij het gas even aan?"
Smetvrees:
Piet schreeuwend vanuit t achterbankje van de camper::
"Ik wil alleen lifters van middelbare leeftijd mee!"
Pessimisme:
Piet: "Trek jij die pyjamabroek zo gekreukeld aan?", Monique: "Ja, dat past bij hoe ik er zelf ook uit zie"
Eindconclusie:
De symptomen zijn zeer ernstig. Veel stoornissen bevinden zich in een vergevorderd stadium. Desondanks, lijkt het echtpaar zeer gelukkig en zelfs van het mooie doch ietwat saaie Nieuw Zeeland iets leuks te kunnen maken. Ze hebben erg veel plezier en dochterlief heeft wederom gemerkt dat je nooit te oud bent om op avontuur te gaan, om te grappen en te grollen en je te verbazen.
Wel om te raften.